اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/منازل سفرت پیش دیده می‌آرم

by اوحدی مراغه‌ای

	منازل سفرت پیش دیده می‌آرم			اگر چه هیچ به منزل نمی‌رسد بارم
	گیاه مهر بروید ز خاک منزل تو			که من ز دیده برو آب مهر می‌بارم
	از آن به روز وداعت نهان شدم ز نظر			کز آب چشم روان فاش میشد اسرارم
	مجال آمدن و پای راه رفتن نیست			که رخت خویش بر آن خاک آستان دارم
	به روز گویمت: امشب به خواب خواهم دید			چو شب شود همه شب تا به روز بیدارم
	گرم به روز قرارست یا به شب بی‌تو			ز روز وصل و شب صحبت تو بیزارم
	به جای آنم، اگر بر دلم ببخشایند			که دل بدادم و از درد بیدلی زارم
	مرا به خوان وز درد فراق هیچ مپرس			که آب دیده نیابت کند ز گفتارم
	ببر ز من طمع طوع و بندگی، که هنوز			بدان کمند که افگنده‌ای گرفتارم
	بتاب دوزخ هجران تمام خواهم سوخت			اگر سبک نبدی در بهشت دیدارم
	تویی ز مردم چشمم عزیزتر، گر چه			من از برای تو در چشم مردمان خوارم
	دل از رکاب تو خالی نمی‌شود باری			اگر چه نیست بر آن در چو اوحدی بارم