اوحدی مراغهای (غزلیات)/مرا گر ز وصل تو رنگی برآید
ظاهر
مرا گر ز وصل تو رنگی برآید | رها کن، که نامم به ننگی برآید | |||||
عجب دان که از کارگاه ملاحت | جهان را بینگ توینگی برآید | |||||
بسی قرن باید که از باغ خوبی | نهالی چنین شوخ شنگی برآید | |||||
چنان شکری، کز دهان تو خیزد | مپندار کز هیچ تنگی برآید | |||||
از آن زلف مشکین اگر دام سازی | ز هر حلقهای پالهنگی برآید | |||||
به امید صلح و کنار تو خواهم | که هر شب مرا با تو جنگی برآید | |||||
ز چنگت غمت هر دمی نالهی من | به زاری چو آواز چنگی برآید | |||||
کمان جفا میکشی سخت و ترسم | گریزان شوی چون خدنگی برآید | |||||
بدو نام قربان من کرده باشی | گر از کیش جورت ترنگی برآید | |||||
سراسیمه، گفتی: ندانم چرایی؟ | بدانی، چو پایت به سنگی برآید | |||||
صبوری کند اوحدی، کین تمنا | از آن نیست کو بیدرنگی برآید |