اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/فتنه از چرخ و قیامت ز زمین برخیزد

by اوحدی مراغه‌ای

	فتنه از چرخ و قیامت ز زمین برخیزد			اگر آن چشم کمان کش به کمین برخیزد
	ای بسا خانه! که بر اسب شود تنگ و سوار			تا سواری چو تو از خانه‌ی زین برخیزد
	چشم و رخسار پریوش، که تو داری امروز			روز فردا مگر از خلد برین برخیزد
	باغبان قد ترا دید و همی گفت به خود:			سرو دیگر چه نشانیم؟ گر این این برخیزد
	بهر بوسیدن پای تو سر و روی مرا			سر آن نیست که از روی زمین برخیزد
	تخت ضحاک تو داری، که دو گیسوی دراز			چون دو مارت ز یسار و ز یمین برخیزد
	آنکه سرمست شبی پیش تو بتواند خفت			نیست هشیار که تا روز پسین برخیزد
	قد و بالای چنان راست مخالف ز چه شد؟			با دل من که چو گویم: بنشین برخیزد
	ماه تا روی ترا دید و برو دل بنهاد			بیم آنست که با مهر به کین برخیزد
	در سر زلف تو هر چینی شهری هندوست			که شنید این همه هندو؟ که ز چین برخیزد
	اوحدی را به رخت دل نه شگفت ار برخاست			که به روی تو عجب نیست که دین برخیزد