اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/فاش گشت آن ماجری، کز مرد و زن پوشیده‌ام

by اوحدی مراغه‌ای

	فاش گشت آن ماجری، کز مرد و زن پوشیده‌ام			سر به سر گفتند آن کو تن به تن پوشیده‌ام
	دوست تا احوال ما بشنید رحمت کرد و لطف			خود حدیثی گفتنی بود این که من پوشیده‌ام
	چون مرا خاموش بینی از شکیبایی، بدانک			نالهای سر به مهر اندر دهن پوشیده‌ام
	قالب و قلبم خیالی در خیالی بیش نیست			خود ندانم بر چه چیز این پیرهن پوشیده‌ام؟
	یاد او را بر دل و دل را به جان پیوسته‌ام			مهر او در جان و جان اندر بدن پوشیده‌ام
	من که از دشمن سخن گویم، تامل کن که چون			ماجرای دوست را زیر سخن پوشیده‌ام؟
	اوحدی، گر دوست خنجر میکشد دستش مگیر			گو: بزن، کز بهر شمشیرش کفن پوشیده‌ام