| | | | | | |
| |
عاشقان درد کش را دردی می‌خانه ده |
|
از قدح کاری نیاید، بعد ازین پیمانه ده |
|
| |
جان ما بر باد خواهد رفت، ساقی، یکزمان |
|
باده‌ای گر می‌دهی، بر یاد آن جانانه ده |
|
| |
هر حریفی را به قدر حال او تیمار کن |
|
طوطیان را شکر آر و ماکیان را دانه ده |
|
| |
چون شود خوابت گران دست سبک روحی بگیر |
|
و آن دگرها را سبک‌تر سر به سوی خانه ده |
|
| |
آن سر زلف چو زنجیر، ار چه کاری مشکلست |
|
یک زمان در دست این آشفته‌ی دیوانه ده |
|
| |
ای که منکر میشوی سوز دل ریش مرا |
|
پرتو آن شمع بین و ترک این پروانه ده |
|
| |
کنج این ویرانه بی‌گنجی نباشد اوحدی |
|
مست گشتی، خیز و آوازی درین ویرانه ده |
|
