اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/طراوت رخت آب سمن تمام ببرد

by اوحدی مراغه‌ای

	طراوت رخت آب سمن تمام ببرد			رخت ز گل نم و از آفتاب نام ببرد
	غلام کیستی، ای خواجه‌ی پری‌رویان؟			که دیدن تو دل از خواجه و غلام ببرد
	همی گذشتی و برمن لبت سلامی کرد			سلامت من مسکین بدان سلام ببرد
	به هیچ چوب سرمن فرو نیامده بود			غم تو آمد و از دست من زمام ببرد
	چو آفتاب ترا از کنار بام بدید			پگاه تر علم خویش را ز بام ببرد
	نسیم صبح ز زلف تو نافه‌ای بگشود			به نام تحفه فرو بست و تا به شام ببرد
	ز رشک روی تو گل سرخ گشت و کرد عرق			چو رنگ روی ترا باد صبح نام ببرد
	امام شهر چو محراب ابروی تو بدید			سجودکرد، که هوش از سر امام ببرد
	حکایت من و زلف تو کی تمام شود؟			که هر چه داشتم از دین و دل تمام ببرد
	به عام و خاص بگفت اوحدی حدیث رخت			به صورتی که دل خاص و عقل عام ببرد