اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/سرم بی‌دولتست، ار نه ز پایت کی شدی خالی؟

by اوحدی مراغه‌ای

	سرم بی‌دولتست، ار نه ز پایت کی شدی خالی؟			که حور نرگسین چشمی و ماه عنبرین خالی
	خوشا چشمی که روز و شب تواند دید روی تو			که میمون طالع و بخت و همایون طلعت و فالی
	نجستم هیچ ازین دنیا بغیر از دیدن رویت			بهیچم بر نمیگیری ز درویشی و بی‌مالی
	نخواهد بود تا هستم دل من بی‌ولای تو			اگر خنجر کشد سلطان و گر ناوک زند والی
	ترا بر گریهای من مپندارم که دل سوزد			که همچون گل همی خندی و همچون سرو می‌بالی
	بدین حسن ار شبی تنها به دست زاهدی افتی			بزورت بوسه بستاند، اگر خود رستم زالی
	چون من زلف ترا گفتم که: وقتی مالشی میده			نهادی زلف را بر گوش و گوش من همی مالی
	پریشانی مکن با ما چو زلف خویشتن چندین			که من خود بیتو میسوزم ز مسکینی و بد حالی
	نخواهد بود تحصیلی مرا بی‌روز وصل تو			اگر پیشت فروخوانم تمامت علم غزالی
	بب دیده می‌گریم ز دستان تو هر ساعت			که آتش میزینی در جان و می‌گویی: چه مینالی؟
	جهان پر شرح تست و نام اوحدی، لیکن			عجب دارم که نام او رود در مجلس عالی!