اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/ز عشقت روز اول من به شهر اندر ندی کردم

by اوحدی مراغه‌ای

	ز عشقت روز اول من به شهر اندر ندی کردم			به آخر چون در افتادم سر خود را فدی کردم
	به خاکم چون رسی، شاید زمانی گر فرود آیی			که خانی بر سر راهت ز خون دل بنی کردم
	به خون من علمها را چه سود اکنون به پا کردن؟			چو از خاک سر کویت تن خود را ردی کردم
	اگر بر جان شیرینم فرستی رحمتی، شاید			که اندر راه جان بازی به فرهاد اقتدی کردم
	ندادی کام در عشقت، بدادم جان خود، لیکن			پشیمانی چه سود اکنون؟ من اینبیع و شری کردم
	طبیبانم خطا کردند و عین درد شد درمان			دریغ آن رنجهای من! که چندین احتمی کردم
	تن خود را فدا کردم به عشق و دل ملازم شد			دلم ذوق این زمان یابد که بار تن کسی کردم
	رقیبان در لیلی چرا کردند قصد من؟			به جرم آنکه چون مجنون گذاری برحمی کردم
	به قتل من چرا دادند یارانم چنین رخصت؟			درین گیتی نه آخر من بدین کار ابتدی کردم
	نشاید سرزنش کردن مرا در عاشقی چندین			جوانی بود و کار دل، مسلمانان، چه میکردم؟
	درین درد اوحدی را من ندیدم را تبی دیگر			جزین خون جگر چیزی، که هر روزش جری کردم