اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/ز تو بی‌وفا چه جوییم نشان مهربانی؟

by اوحدی مراغه‌ای

	ز تو بی‌وفا چه جوییم نشان مهربانی؟			بتو سنگدل چه گوییم حکایت نهانی؟
	که چو قاصدی فرستیم به دشمنی برآیی			که چو قصه‌ای نویسیم به دشمنان رسانی
	چو بهانه می‌گرفتی و وفا نمی‌نمودی			ز چه خانه می‌نمودی به غریب کاروانی؟
	قدمم گرفت، تندی مکن، ای سوار، تندی			غم مستمند می‌خور، چه سمند می‌دوانی
	ز ورق برون فگندم همه بار نامه‌ی خود			که چو نام من نبینی دگر آن ورق بخوانی
	عجب! ار نه قامت تست قیامت زمانه			که در اول غروری و در آخر زمانی
	چه محالها شنیدم؟ چه به حالها رسیدم!			که به سالها ندیدم ز لب تو کامرانی
	مکن، ای پسر، که وفا کن به روزگار و مدت			من ازین صفت بگردم، تو بدان صفا نمانی
	دل اوحدی شکستن، ز میانه دور جستن			نه طریق دوستانت و نه شرط مهربانی