اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/زلف مشکینت چو دامست، ای صنم
| زلف مشکینت چو دامست، ای صنم | عارضت ماه تمامست، ای صنم | |||||
| تا بود بر دیگران وصلت حلال | بر من اسایش حرامست، ای صنم | |||||
| زان دهان تنگ شیرینم بده | بوسه‌ای، گر خود به وامست، ای صنم | |||||
| هر زمان گویی که: فردایی دگر | سوختم، فردا کدامست؟ ای صنم | |||||
| در غمت گر نشکنم خود را، مرنج | آدمی را ننگ و نامست ، ای صنم | |||||
| عالمی را بنده‌ی خود کرده‌ای | اوحدی نیزت غلامست، ای صنم | |||||