اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت

by اوحدی مراغه‌ای

	زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت			هر کو به دام زلف تو اندر فتاد رفت
	بر بوی باد زلف تو شب روز می‌کنم			دردا! کز اشتیاق تو عمرم به باد رفت
	روزی اگر ز زلف تو بندی گشوده‌ام			بر من مگیر، کان به طریق گشاد رفت
	گفتی که: بامداد مراد تو می‌دهم			زان روز می‌شمارم و صد بامداد رفت
	دل را غم تو زهر جفا داد و نوش کرد			جان از کف تو شربت غم خورد و شاد رفت
	ظلمی که از غم تو گذشتت بر سرم			رخ بازکن، که آن همه عدلست و داد رفت
	گر اوحدی ز دست برفت ای، پسر، چه باک؟			اندر زمانه هر که ز مادر بزاد رفت