اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/روی خود بنمود و هوش از ما ببرد

by اوحدی مراغه‌ای

	روی خود بنمود و هوش از ما ببرد			طاقت و هوش از تن شیدا ببرد
	دل شکیب از روی خوب او نداشت			زان میان بگذاشتیمش تا ببرد
	روی او چون دید نقش ما و من			نام من گم کرد و رخت ما ببرد
	زین جهان من داشتم جان و دلی			این به دست آورد و آن در پا ببرد
	من چنین در جوش و آتش ناپدید			گر نهان آمد، مرا پیدا ببرد
	دانش و دین مرا آن چشم ترک			روز غارت بود، در یغما ببرد
	از دل من بود هر غوغا که بود			پیش او رفت آن دل و غوغا ببرد
	راه فردا بر گرفت از امشبم			کامشبم بگرفت و تا فردا ببرد
	تا قیامت هر که گوید سرعشق			قطره‌ای باشد، کزین دریا ببرد
	جای آن هست ار کنی جوش و فغان			اوحدی، کش عشق او از جا ببرد