اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/روزی بر آن شمع چو پروانه بسوزم
| روزی بر آن شمع چو پروانه بسوزم | در خویش زنم آتش و مردانه بسوزم | |||||
| چون با من بیگانه غمش را سر خویشست | با خویش در آمیزم و بیگانه بسوزم | |||||
| دیوانه شوم، سر به خرابات برآرم | بر خویش دل عاقل و دیوانه بسوزم | |||||
| گر آتش اندوه برین آب بماند | هم رخت براندازم و هم خانه بسوزم | |||||
| در وصل دلم را نه به پیمانه دهد می | در می‌فگنم آتش و پیمانه بسوزم | |||||
| یاران همه در گلشن وصلند به شادی | من چند درین گلخن ویرانه بسوزم؟ | |||||
| گر بر گذرم دام نهد، اوحدی، این بار | هم دام بدرانم و همه دانه بسوزم | |||||