اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/رخ و زلفت، ای پریرخ، سمنست و مشک چینی

by اوحدی مراغه‌ای

	رخ و زلفت، ای پریرخ، سمنست و مشک چینی			به دهان و لب بگویم که : نبات و انگبینی
	تو اگر در آب روزی نظری کنی بر آن رخ			هوست کجا گذارد که : کسی دگر ببینی؟
	به زبان خود نگارا، خبرم بپرس روزی			که دلت زبون مبادا! ز رقیب چون ز بینی
	چو ز چهره بر گشایی تو نقاب، عقل گوید:			قلمست و نرگس و گل نه دهان و چشم و بینی
	ز دلم خیال رویت نرود به هیچ وجهی			که دلم نگین مهرست و تو مهر آن نگینی
	چو شد، اوحدی، دل تو به خیال او پریشان			متحیرم که بی او بچه عذر می‌نشینی؟
	برو و ز باغ رویش دو سه گل به چین نهفته			که چو باغبان ببیند نهلد که گل بچینی