اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/رخت تمکین مرا عشق به یک بار بسوخت

by اوحدی مراغه‌ای

	رخت تمکین مرا عشق به یک بار بسوخت			آتشم در جگر خسته شد و زار بسوخت
	بنشستم که: نویسم سخن عشق و ز دل			شعله‌ای در قلم افتاد، که طومار بسوخت
	دل یاران، تو نگفتی که بسوزد بر یار؟			ما خود آن یار ندیدیم که بر یار بسوخت
	چاره جز سوختن و ساختنم نیست کنون			کاندکی کرد مرا چاره و بسیار بسوخت
	گر ببینی تو طبیب دل مجروح مرا			گو: گذر کن تو بدین گوشه که بیمار بسوخت
	گفتم: از باغ رخش تازه گلی باز کنم			نور رویش جگرم را بتر از خار بسوخت
	سخن سوختن عشقت اگر باور نیست			ز اوحدی پرس، که بیچاره درین کار بسوخت