اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسید

by اوحدی مراغه‌ای

	دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسید			دو دم به دل برآمد و آتش به جان رسید
	بر تن شنیده‌ای چه رسید از فراق جان؟			از درد دوری تو دلم را همان رسید
	هرگز جفا نبرده و دوری ندیده‌ام			بر من جفا و جور تو نامهربان رسید
	انصاف من بده: که کجا گویم این سخن؟			کز یار برگزیده به یاران زیان رسید
	دوشم رقیب بر سر کوی تو دید و گفت:			باز این ستم رسیده‌ی فریادخوان رسید
	ما را مگر به پیش تولطف تو آورد			ورنه به سعی ما به کجا می‌توان رسید؟
	حال من و تو فاش چنان شد، که سالها			زین دوستی بهر طرفی داستان رسید
	یک روز بشنوی که: تن اوحدی ز غم			خاک در تو گشت و بدان آستان رسید
	من بلبلم ز درد بنالم، علی‌الخصوص			فصلی که گل شکفته شد و ارغوان رسید