اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/در خرابات عاشقان کوییست
| در خرابات عاشقان کوییست | وندرو خانه‌ی پریروییست | |||||
| طوق‌داران چشم آن ماهند | هر کجا بسته طاق ابروییست | |||||
| به نفس چون نسیم جان بخشد | هر کرا از نسیم او بوییست | |||||
| ورقی باز کردم از سخنش | زیر هر توی آن سخن توییست | |||||
| من ازو دور و او به من نزدیک | پرده اندر میان من و اوییست | |||||
| سوی او راهبر ندانم شد | تا مرا رخ به سایه و موییست | |||||
| اوحدی، با کسی مگوی دگر | نام آن بت، که نازکش خوییست | |||||