اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند

by اوحدی مراغه‌ای

	در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند			هزار نامه به نقش هوس سیاه کند
	ز حسرت رسن زلف و چاه غبغب او			نه طرفه گر دل من رغبت گناه کند
	به هجراو دل من غیر ازین نمی‌داند			که روز و شب بنشیند، فغان و آه کند
	برفت و در پی او آن چنان گریسته‌ام			کز آب دیده‌ی من کاروان شناه کند
	دلم کجا طمع وصل او کند؟ هیهات!			مگر ز دور به خاک درش نگاه کند
	اگر ز طلعت او مشتری خبر یابد			کجا ملازمت آفتاب و ماه کند؟
	ز فخر سر به فلک برکشد ستاره صفت			چو اوحدی ز سر زلف او پناه کند