اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/حسن مصرست و رخ چون قمرت میر درو

by اوحدی مراغه‌ای

	حسن مصرست و رخ چون قمرت میر درو			عشق زندان و حصارش که شدم پیر درو
	خم ابروت کمانیست، که دایم باشد			هم کمان مهره و هم ناوک و هم تیر درو
	حلقه‌ی زلف تو دامیست گره گیر، که هست			حلق و پای دل من بسته به زنجیر درو
	جنتست آن رخ خوب و ز دهان و لب تو			می‌رود جوی شراب و عسل و شیر درو
	خود که جوید ز کمند سر زلف تو خلاص؟			که به اخلاص رود گردن نحجیر درو
	بسم این کار پریشان، که نمی‌بینم جز			جگر ریش و دل سوخته توفیر درو
	گر من از عشق تو آشفته شوم نیست عجب			کاوحدی شیفته شد با همه تدبیر درو