اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/تو دامن از کف من دوش در کشیدی و گفتم

by اوحدی مراغه‌ای

	تو دامن از کف من دوش در کشیدی و گفتم			که: آستین تو بوسم، بر آستان تو افتم
	دلم چو غنچه سحرگاه تنگ بود و به مهرت			ز دیده اشک ببارید و من چو گل بشکفتم
	ز طیره بر نظرم نیز راه خواب ببستی			چو یک دو روز بدیدی که با خیال تو جفتم
	هزار تلخ بگویی مرا و چون بر مردم			فغان کنم ز تو،منکر شوی که: هیچ نگفتم
	ز رنگ گونه‌ی زردم چو روز گشت هویدا			اگر چه راز دل خود ز چند گونه نهفتم
	درین فراق چه شبها که مردمان محلت			ز ناله‌ی من مسکین نخفته‌اند و نخفتم!
	چه قصها که گذشت از فراق روی تو بر من			عجب! که این همه بگذشت و عبرتی نگرفتم!
	دل مرا به سر زلف تابدار مشوران			که چون ز پای در آیم دگر به دست نیفتم
	ز اوحدی گل رخسار خود نهفته چه داری؟			بیا، که مهره‌ی دل را به خار هجر تو سفتم