| | | | | | |
| |
ترک گندم گون من هر دم به جنگی دیگرست |
|
روی او را هر زمان حسنی و رنگی دیگرست |
|
| |
تنگهای شکر مصری بسی دیدیم، لیک |
|
شکر شیرین دهان او ز تنگی دیگرست |
|
| |
از میان دلبران شنگ و گل رویان شوخ |
|
یار ما را می‌رسد، شوخی و شنگی دیگرست |
|
| |
بیدلان خسته را زان زلفهای چون رسن |
|
هر زمان در گردن دل پالهنگی دیگرست |
|
| |
بی‌وفا خواند مرا خود پیش ازین در عشق او |
|
نام من بد گشته بود، این نیز ننگی دیگرست |
|
| |
چون بگویم: صلح کن، گوید: بگیرم در کنار |
|
راستی صلحی چنین بنیاد جنگی دیگرست |
|
| |
ای نصیحت‌گو،دمی چنگ از گریبانم بدار |
|
کین زمانم دامن خاطر به چنگی دیگرست |
|
| |
از کمان ابروی آن تیر بالا هر نفس |
|
اوحدی را در دل مسکین خدنگی دیگرست |
|
| |
پیش ازین سنگی ز راه خویش اگر بر می‌گرفت |
|
این زمان نتوان، که دستش زیر سنگی دیگرست |
|
