اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/تبم دادی،نمیپرسی که: ای بیمار من چونی؟

by اوحدی مراغه‌ای

	تبم دادی،نمیپرسی که: ای بیمار من چونی؟			دلت چونست در عشق و تو با تیمار من چونی؟
	به روز روشن از هجر تو من بس تیره حالم، تو			شب تیره ز دست نالهای زار من چونی؟
	بکار دیگران نیکو میان بستی، شنیدم من			ببینم تا: چو کار افتد مرا در کار من چونی؟
	ز مهمان خیالت هر شبی صد عذر میخواهم			که: با تقصیرهای دیده‌ی بیدار من چونی؟
	بیازردی که من گفتم: بده زان لب یکی بوسه			من این بسیار خواهم گفت، با آزار من چونی
	ز دست هندوی زلفت نمییارم که چشمت را			بپرسم یکزمان، کای ترک مردم‌خوار من چونی؟
	دلم بردی، نمگویی که: خود چون زنده‌ای بیدل			غمت خوردم، نمیپرسی که: ای غم خوار من، چو نی
	گرم در صد بلا بینی مپرس از هیچ، سهلست آن			چو پرسی این بپرس از من که: بی‌دیدار من چونی؟
	منت پار آشنا بودم، عجب کامسال خود روزی			نپرسیدی ز من: کای آشنای پار من، چونی؟
	سرم بر آستان خویش میبینی، نمیگویی			که: ای بر آستان کم ز خاک خوار من، چونی؟
	مرو با هر بدآموزی، بترس از آه دلسوزی			بپرس از اوحدی روزی که ای بیمار من، چونی؟