| | | | | | |
| |
تا قلندر نشوی راه نیابی به نجات |
|
در سیاهی شو، اگر می‌طلبی آب حیات |
|
| |
موی بتراش و کفن ساز تنت را از موی |
|
تا درین عرصه نگردی تو بهر مویی مات |
|
| |
به یلک هر دو جهان را یله کن، تا چو یلان |
|
نام مردیت برآید ز میان عرصات |
|
| |
کفش و دستار بینداز و تهی کن سر و پای |
|
تا چو ایشان همه تن گردی اندر حرکات |
|
| |
این گروهند همه ترک عرض کرده و باز |
|
همچو جوهر شده از نور یقین زنده به ذات |
|
| |
زندگی گر صفت روز و شب ایشانست |
|
زندگان دگر، انصاف، رمیم‌اند و رفات |
|
| |
نیست جز صدق دلیل ره ایشان به خدای |
|
گر کسی را به ازین هست دلیلی، قل: هات |
|
| |
اوحدی، رو مددی جوی ز خاک درشان |
|
تا گرفتار نگردی به هوا چون ذرات |
|
