اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/بی تو نکردیم به جایی نشست
| بی تو نکردیم به جایی نشست | با تو نشستیم به هر جا که هست | |||||
| صورت خوب از چه به گیتی بسیست | چشم مرا مثل تو صورت نبست | |||||
| لاف نخستین «بلی» می‌زنم | روز نخستین که تو گویی:«الست» | |||||
| زلف سیه را به ازان می‌شکن | ورنه بسی دل که بخواهد شکست | |||||
| موی برست از کف امید ما | وز کف موی تو نخواهیم رست | |||||
| هر که کند گوش به گفتار تو | بس که به گفتار بخواهد نشست | |||||
| ای که ز من صبر طلب میکنی | خود چو منی را چه بر آید ز دست؟ | |||||
| پند، که بی‌باده‌ی صافی دهی | کی شنود عاشق دردی پرست؟ | |||||
| اوحدی از عشق تو دیوانه شد | گر دگری می‌شود از عشق مست | |||||