| | | | | | |
| |
به پیشگاه قبول ار چه کم دهد راهم |
|
هنوز دولت آن آستانه می‌خواهم |
|
| |
گرم کند ز جفا همچو ریسمان باریک |
|
از آنچه هست سر سوزنی نمی‌کاهم |
|
| |
دلم ز مهر رخش نیم ذره کم نکند |
|
اگر ز طیره کند همچو سایه در چاهم |
|
| |
اگر به آب وصالش طمع کند غیری |
|
من آن طمع نپسندم، که خاک درگاهم |
|
| |
بر آه سینه‌ی من دشمنان ببخشیدند |
|
به گوش دوست، همانا، نمی‌رسد آهم |
|
| |
گر او به کار من خسته التفات کند |
|
چه التفات نماید به دولت و جاهم؟ |
|
| |
به طوع حلقه‌ی مهرش کشیده‌ام در گوش |
|
حسود بین که: جدا می‌کند به اکراهم |
|
| |
اگر تو عزم سفر داری، اوحدی، امروز |
|
مرا بهل، که گرفتار مهر آن ماهم |
|
