اوحدی مراغهای (غزلیات)/به رخ شمع شبستانم تویی بس
ظاهر
به رخ شمع شبستانم تویی بس | به قامت سرو بستانم تویی بس | |||||
نهان بودی زما، پیداستی باز | کنون پیدا و پنهانم تویی بس | |||||
من و ما و دل و جان و سر و مال | همه کفرست، ایمانم تویی بس | |||||
اگر در دل کسی بود، آن ندانم | میان نقطهی جانم تویی بس | |||||
گر از خود دیگری گوید، من از تو | همی گویم، که برهانم تویی بس | |||||
مرا پرسند: کز دانش چه دانی؟ | چه دانم؟ هر چه میدانم تویی بس | |||||
ز گل رویان این عالم که هستند | من آن میجویم و آنم تویی بس | |||||
نمیدانم که دردم را سبب چیست؟ | همی دانم که: درمانم تویی بس | |||||
درین راه اوحدی را رهبری نیست | دلیل این بیابانم تویی بس |