اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/به حسن عارض چون ماه و زیب چهره‌ی‌چون خور

by اوحدی مراغه‌ای

	به حسن عارض چون ماه و زیب چهره‌ی‌چون خور			ببردی از بر من دل، بخوردی از دل من بر
	ز رشک طلعت خوبت بریزد اختر گردون			ز اشک چشمه‌ی چشمم بمیرد آتش اختر
	به صید عاشق بیدل گشاده زلف تو چنگل			به صید بیدل مسکین کشیده چشم تو خنجر
	شکنج سنبل پست تو گنج صورت و معنی			فریب نرگس مست تو زیب جامه و زیور
	ز جام حقه‌ی لعلت گشوده چشمه‌ی حیوان			ز دام حلقه‌ی زلفت دمیده نکهت عنبر
	نهاده نرگس شنگت تراز کسوت شوخی			گشاده پسته‌ی تنگت کساد کیسه‌ی شکر
	ز رنگ پنجه‌ی نازک نموده دست تو گل رخ			بر آب چهره‌ی رنگین نهاده حسن تو دلبر:
	بیاض ساعد سیمین به خون این دل خسته			سواد طره‌ی مشکین به قتل این تن لاغر
	به عیب من مکن آهنگ و جیب و دامن من بین:			چو روی اوحدی از غم به خون دیده و دل تر