| | | | | | |
| |
ببر، ای باد صبح‌دم، بده ای پیک نیک‌پی |
|
سخن عاشقان بدو، خبر بیدلان بوی |
|
| |
ز من آن شوخ دیده را چو ببینی بگوی تو: |
|
عجب از حال بیدلان، که چنین غافلی تو، هی! |
|
| |
چو دف آن خسته را مزن، که دمی بی‌حضور تو |
|
نتواند ز چنگ غم، که ننالد بسان نی |
|
| |
بنمودم هزار پی بتو احوال خویشتن |
|
ننوشتی جواب آن که نمودم هزار پی |
|
| |
ز برم تا برفته‌ای تو، زمانی نمی‌شود |
|
نه گشاینده بند غم، نه گوارنده جام می |
|
| |
سخن بوسه گفته‌ای، بنگویی که: چند و چون؟ |
|
خبر وصل داده‌ای، ننموده‌ای که: کو و کی؟ |
|
| |
مکن، ای مدعی، مرا ز درش دور بعد ازین |
|
که من آن خاک کوچه را نفروشم به تاج کی |
|
| |
ز پی آنکه بنگرم رخ لیلی ز گوشه‌ای |
|
من مجنون خسته را، که برد به کنار حی؟ |
|
| |
اگر، ای اوحدی، تو هم دل خود را تو دوستی؟ |
|
به رخ و زلف او دهی، برهی زین بهار و دی |
|
