اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/ای آنکه ز هجر تو ندیدیم رهایی

by اوحدی مراغه‌ای

	ای آنکه ز هجر تو ندیدیم رهایی			باز آی، که دل خسته شد از بار جدایی
	هر چند مرا هیچ نخوانی که: بیایم			این نامه نبشتم که: بخوانی و بیایی
	ما را همه کاری به فراق تو فرو بست			باشد که ز ناگه در وصلی بگشایی
	گفتی که: ز تقصیر تو بود این همه دوری			تقصیر چه باشد؟ چو ندانم که: کجایی؟
	از بار غم خویش نبایست شکستن			ما را که شب و روز تو بایستی وبایی
	ای رفته و بر سینه‌ی ما داغ نهاده			سوگند به جان تو که: اندر دل مایی
	هر چند پسند همه خلقی ز لطافت			اینت نپسندیم که در عهد نیایی
	بنمای بنا معقتدانم رخ رنگین			تا بیش نپرسند که: دیوانه چرایی؟
	ز آیینه عجب دارم آرام نمودن			وقتی که تو آن روی به آیینه نمایی
	اندر دل یکتا شده‌ی اوحدی امروز			سوزیست که آتش برساند به دوتایی