اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/این دلبران که می‌کشدم چشم مستشان

by اوحدی مراغه‌ای

	این دلبران که می‌کشدم چشم مستشان			کس را خبر نشد که، چه دیدم ز دستشان؟
	بر ما در بلا و غم و غصه بر گشاد			آن کس که نقش زلف و لب و چهره بستشان
	در خون کنند چون بنماییم حال دل			گویند نیستمان خبر از حال و هستشان
	اندر شکست خاطر ما سعی می‌نمود			یاری که چین زلف سیه می‌شکستشان
	تا دانهای خال نهادند گرد لب			دیگر ز دام زلف شکاری نرستشان
	آنها که تن به مهر سپارند و دل به عشق			زینها مگر به مرگ بود باز رستشان
	پنجاه گونه بر دل ریشم جراحتست			زان تیرها که بر جگر آمد ز شستشان
	بر مهر و دوستی ننهند این گروه دل			گویی چه دشمنیست که در دل نشستشان؟
	بر پایشان نهم ز وفا بوسه بعد ازین			زیرا که روی گفتم و خاطر بخستشان
	اینان بدین بلندی قد و جلال قدر			کی باشد التفات بدین خاک پستشان؟
	ما را ازین بتان مکن، ای اوحدی، جدا			کایمان نیاورد به کسی بت پرستشان