انوری/در مدح قاضی‌القضاة حمیدالدین بلخی گفت

by انوری

در مدح قاضی‌القضاة حمیدالدین بلخی گفت

	صدری، که ازو دولت و دین جفت ثباتست			آن خواجهٔ شرعست، که سلطان قضاتست
	آن عقل مجرد، که وجود بکمالش			هم قاعدهٔ جنبش وهم اصل ثباتست
	از نسبت او دولت و دین هر دو حمیدند			این داند وآن ذات که داند که چه ذاتست
	اوصاف بزرگیش چه اصلی و چه مالیست			کان را همه اسباب فلک فرع و زکاتست
	گردون بکفایت بکف آورد رکابش			آری چکند؟ کسب شرف کار کفاتست
	توفان حوادث اگر آفاق بگیرد			بر سدهٔ او باش، که کشتی نجاتست
	ای آنکه جهت پایهٔ جاه تو نیابد			جاه تو جهانیست که بیرون ز جهاتست
	ای قبلهٔ احرار جهان، خدمت میمونت			بر ذمهٔ احرار چو صوم است و صلاتست
	تو کعبهٔ آمالی و در قافلهٔ شکر			هر جا که رود ذکر تو گویی عرفاتست
	گر دست بشطرنج خلاف تو برد چرخ			در بازی اول قدمش گوید: ماتست
	در خدمت میمون تو گو: راه وفا زن			آنرا که ز سیلی اجل بیم وفاتست
	ای کلک گهربار تو موصوف بوصفی			کان معجزهٔ جملهٔ اوصاف و صفاتست
	آتش که برو آب شود چیره بمیرد			گرچه فلکش دجله و نیلست و فراتست
	کلک تو شهابیست که هرگز بنمیرد			وین حکم نه حکمیست که محتاج ثقاتست
	فرخنده قدوم تو که کمتر اثری زو			تمکین ولاتست و مراعات رعاتست
	اقبال جناب تو مرا نشو و نما داد			ابرست قدوم تو و اقبال نباتست
	من بنده چنان کوفتهٔ حادثه بودم			گفتی که عظامم زلگدکوب رفاتست
	بوسیدن دست تو درآورد بمن جان			در قلزم دست تو مگر آب حیاتست؟
	تا مقطع دوران فلک را بجهان در			هر روز بتوقیع دگر گونه براتست
	بادا بمراد تو، چه تقدیر و چه دوران			تا بر اثر نعش فلک دور بناتست
	وین خدمت منظوم که در جلوهٔ انشاد			دوشیزهٔ شیرین حرکات و سکناتست
	زان راوی خوش‌خوان نرسانید بخدمت			کز شعر غرض شعر، نه آواز رواتست