کلیات سعدی/مواعظ/مثلثات
ظاهر
< کلیات سعدی | مواعظ
مثلثات[۱]
خلیلی الهدی انجی و اصلح | ولکن من هداهالله افلح | |||||
نصیحت نیکبختان گوش گیرند | حکیمان پند درویشان پذیرند | |||||
کسس اثهن داراغت خاطر بریزت | که تختی عاقلی ده بار ایزت | |||||
من استضعفت لاتغلظ علیه | من استأسرت لاتکسر یدیه | |||||
چه نیکو گفت در پای شتر مور | که ای فربه مکن بر لاغران زور | |||||
که منعم تی مبر کول اتخ درویش | کشایش می نیی دنبل مزش نیش | |||||
دع استنقاص من طال احترامه | فقوسالدهر لم تفرغ سهامه | |||||
جراحت بند باش ار میتوانی | ترا نیز ار بیندازد چه دانی | |||||
موات این دهر اسراری پشت | نه هم سین پیرانه کمان بر کس ای کشت | |||||
تأدب تستقم لاطف تقدم | تواضع ترتفع لاتعل تندم | |||||
که دوران فلک بسیار بودست | که بخشودست و دیگر در ربودست | |||||
نه کت تفسیر وفق خواندستی بهشت | بسم دی که سوری ماندو بیده بدشت | |||||
لیعف المهتدی عن سوء من ضل | ولا یستهزکم من قائم زل | |||||
منم کافتادگان را بد نگفتم | که ترسیدم که روزی خود بیفتم | |||||
که مسکین اوست و خداتو بهریست | مخن شرلی بدان چنداکی بکریست | |||||
متی زرت الفتی غبا اجلک | فلا تکثر حبیبک[۲] لا یملک | |||||
ز بسیار آمدن عزت بکاهد | چو کم بینند خاطر بیش خواهد | |||||
عزیزی کت من اش هردم مدوبش | که صحبت هم ملال آرد بش از بش | |||||
تمیر[۳] فی فقیر یشتهی الزاد | ولا تحسد غنیاً قدره زاد | |||||
وگر گویند آن جاه و محل بین | تو پای روستائی در وحل بین | |||||
تخه ترش روی کت برغ خوان نیست | تزان مسکین خبر هن کش خونان نیست | |||||
تلقفت الشوا و انبقل بعده | سل الجوعان کیف الخبز وحده | |||||
بپرس آنرا که جسم از فاقه خونست | که قدر نعمت او داند که چونست | |||||
غرش نان هاجی از حلوای تیزست | نن تهی گلشکر هن کت تکیزست | |||||
افق یا من تلهی حول منقل | عن الحطاب فی واد عَقنقل | |||||
فقیر از بهر نان بر در دعاخوان | تو میتندی که مرغم نیست بر خوان | |||||
چه داند آنکس سه نح خوردست و تقتست | که مسکینی و سرما گسنه خفتست | |||||
تحب المال لو احببت قدم[۴] | و ان خلفت محبوساً تندم[۴] | |||||
منه گر عقل داری در تن و هوش | اگر مردی ده و بخش و خور و پوش | |||||
توا کی بیفتی از هنجار و رسته | پشیمان بی که نخوردم توشه نسته | |||||
صرفت العمر فی تحصیل مالک | تفکر یا معنی فی مآلک | |||||
کسی از زرع دنیا خوشه برداشت | که چندی خورد و چندی توشه برداشت | |||||
که بپسندت کی م خوذ از غصه نکشتم | که کردم گرد و نخورم نبخشم | |||||
بهاء الوجه مع خبث النفوس | کمصباح علی قبرالمجوس | |||||
بگور گبر ماند زاهد زور | درون مردار و بیرون مشک و کافور | |||||
کعارف باد بی کند سر جمه کفو | اکار جهومنت کش در به از تو | |||||
متی عاشرت محلوق العوارض | اذا قالوا لک اکفر لاتعارض | |||||
مرو با ژندهپوشان شام و شبگیر | چو رفتی در بغل نه دست تدبیر | |||||
چنان تردم دوت کت خون خوفا کند | کناکس خورده دیک تهی چه فا کند | |||||
وجد یا صاح و اکفف من ملامه | لعل القوم فیهم ذو کرامه | |||||
مگو در نفس درویشان هنر نیست | که گرد مردیست هم زیشان بدر نیست | |||||
کاحسان نکند فاهر بی اصولی | شنه میان هم بجت صاحب قبولی | |||||
نعما قال خیاط بموصل | لمأجور له قدر ففصل | |||||
سخن سهل است بر طرف زبان گفت | نگه کن کاین سخن هرجا توان گفت | |||||
غر از مو میشنی فاهر کس مگوی راز | کحبغی میبری زوتر هذنداز | |||||
خفی السرّ لاتودع خلیلک | حذارا منه ان ینسی جمیلک | |||||
مگو با دوست میگویم چه باکست | که گر دشمن شود بیم هلاکست | |||||
تو از دشمن بترسی غافل از دوست | که عیش دشمن سوب اس سست توست | |||||
یقول الزاجرانی لا تلاعب | اذا لم تحتمل بسط الملاعب | |||||
چه خوش گفت آن پسر با یار طناز | تو در نی بستهٔ آتش مینداز | |||||
کر کمی دی کش ای روز خوبی گفت | مزم طش کت قلاشی نتوان اشفنت | |||||
ان استحسنت هذا القول بعدی | قل اللهم نور قبر سعدی | |||||
چه باشد گر ز رحمت پارسائی | کند در کار درویشی دعائی | |||||
کخیرت باد ازین معنی کت اشنفت | بگی رحمت و سعدی باکش این گفت |