کلیات سعدی/مواعظ/شبی و شمعی و گوینده‌ای و زیبایی

by سعدی

تغزل و ستایش صاحبدیوان

ب

	شبی و شمعی و گویندهٔ و زیبائی			ندارم از همه عالم دگر تمنائی
	فرشته رشک برد بر جمال مجلس من			گر التفات کند چون تو مجلس آرائی
	نه وامقی چو من اندر جهان بدست آید			اسیر قید محبت نه چون تو عذرائی
	ضرورتست بلا دیدن و جفا بردن			ز دست آنکه ندارد بحسن همتائی
	دلی نماند که در عهد او نرفت از دست			سری نماند که با او نپخت سودائی
	قیامتست که در روزگار ما برخاست			براستی که بلائیست آن نه بالائی
	دگر چه بینی اگر روی ازو بگردانی			که نیست خوشتر از او در جهان تماشائی
	وگر کنی نظر از دور کن که نزدیکست			که سر ببازی اگر پیشتر نهی پائی
	چنان مکابره[۱] دل میبرد که پنداری			که پادشاه منادی زده است یغمائی
	ز رنج خاطر صاحبدلان نیندیشد			که پیش صاحبدیوان برند غوغائی
	که نیست در همه عالم باتفاق امروز			جز آستانهٔ او مقصدی و ملجائی
	اجلّ روی زمین کاسمان بخدمت او			چو بنده‌ایست کمر بسته پیش مولائی
	مراد ازین سخنم دانی حکیم چبود			سلامی ار نکند حمل بر تقاضائی
	مراست با همه عیب این هنر بحمدالله			که سر فرو نکند همتم بهرجائی
	خدایراست بعهد تو ای ولیّ زمان			بر اهل روی زمین نعمتی و آلائی
	کسان سفینه بدریا برند و سود کنند			نه چون سفینهٔ سعدی نه چون تو دریائی

---

1. معاینه.