کلیات سعدی/غزلیات/می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم

از ویکی‌نبشته

۳۸۳– خ

  میروم وز سر حسرت بقفا مینگرم خبر از پای ندارم که زمین می‌سپرم  
  میروم بیدل و بی یار و یقین میدانم که من بیدل بی یار نه مرد سفرم  
  خاک من زنده بتأثیر هوای لب[۱] تست سازگاری نکند آب و هوای دگرم  
  وه که گر بر سر کوی تو شبی روز کنم غُلغل اندر ملکوت افتد از آه سحرم  
  پای می‌پیچم و چون پای دلم می‌پیچد بار می‌بندم و از بار فروبسته‌ترم  
  چکنم دست ندارم بگریبان اجل تا بتن در ز غمت[۲] پیرهن جان بدرم  
  آتش خشم[۳] تو برد آب من خاک آلود بعد ازین باد بگوش تو رساند خبرم  
  هر نوردی که ز طومار غمم باز کنی حرفها بینی آلوده بخون جگرم  
  نی مپندار که حرفی بزبان آرم اگر تا بسینه چو قلم بازشکافند سرم  
  بهوای[۴] سر زلف تو درآویخته بود از سر شاخ زبان برگ سخنهای ترم  
  گر سخن گویم من بعد شکایت باشد ور شکایت کنم از دست تو پیش که برم؟  
  خار سودای تو آویخته در دامن دل ننگم آید که باطراف گلستان گذرم  
  بصر روشنم از سرمهٔ خاک در تُست قیمت خاک تو من دانم کاهل بصرم  
  گر چه در کلبهٔ خلوت بودم نور حضور هم سفر به که نماندست مجال حضرم  
  سرو بالای تو در باغ تصوّر برپای شرم دارم که ببالای صنوبر نگرم  
  گر بتن بازکنم جای دگر باکی نیست که بدل غاشیه بر سر برکاب تو درم  
  گر بدوریّ سفر از تو جدا خواهم ماند شرم بادم که همان سعدی کوته نظرم  
  بقدم رفتم و ناچار بسر بازآیم گر بدامن نرسد چنگ قضا و قدرم  
  شوخ چشمی چو مگس کردم و برداشت عدو بمگسران ملامت ز کنار شکرم[۵]  
  از قفا سیر نگشتم من بدبخت[۶] هنوز میروم وز سر حسرت بقفا مینگرم  


  1. رخ، غم.
  2. تا بتن بر ز غمش.
  3. چشم، عشق.
  4. از هوای.
  5. در بعضی از نسخ چاپی و خطی بیت بدینصورت که معنی درستی ندارد درآمده:
      شوخ چشمی چو مگس کردم و شرمم ناید لاجرم همچو مگس من بکنار شکرم  
  6. بیچاره.