کلیات سعدی/غزلیات/منم این بی تو که پروای تماشا دارم
< کلیات سعدی | غزلیات
۳۸۸– ق
| منم این بیتو که پروای تماشا دارم | کافرم گر دل باغ و سَرِ صحرا دارم | |||||
| بر گلستان گذرم بیتو و شرمم ناید | در ریاحین نگرم بیتو و یارا دارم | |||||
| که نه بر نالهٔ مرغان چمن شیفته‌ام | که نه سودای رخ لالهٔ حمرا دارم | |||||
| بر گل روی تو چون بلبل مستم واله | برخ لاله و نسرین چه تمنا دارم؟ | |||||
| گر چه لایق نبود دست من و دامن تو | هر کجا پای نهی فرقِ سر آنجا دارم | |||||
| گر بمسجد روم ابروی تو محراب منست | ور بآتشکده زلف تو چلیپا دارم | |||||
| دلم[۱] از پختن سودای وصال تو بسوخت | تو من خام طمع بین که چه سودا دارم | |||||
| عقل مسکین بچه اندیشه فرادست کنم؟ | دل شیدا بچه تدبیر شکیبا دارم[۲]؟ | |||||
| سر من دار که چشم از همگان در[۳] دوزم | دست من گیر که دست از دو جهان وادارم | |||||
| با توام یکنفس از هشت بهشت اولیتر | من که امروز چنینم غم فردا دارم[۲]؟ | |||||
| سعدی خویشتنم خوان که بمعنی ز توام | که بصورت نسب از آدم و حوا دارم | |||||