کلیات سعدی/غزلیات/رها نمی‌کند ایام در کنار منش

by سعدی

۳۲۸– ط

	رها نمیکند ایام در کنار منش			که داد خود بستانم ببوسه از دهنش
	همان کمند بگیرم که صید خاطر خلق			بدان همیکند و درکشم بخویشتنش
	ولیک دست نیارم زدن در آن[۱] سر زلف			که مبلغی دل خلقست زیر هر شکنش
	غلام قامت آن لعبتم که بر قد او			بریده‌اند لطافت چو جامه بر بدنش
	ز رنگ و بوی تو ای سروقدّ سیم اندام			برفت رونق نسرین باغ و نسترنش
	یکی بحکم نظر پای در گلستان نه			که پایمال کنی ارغوان و یاسمنش
	خوشا تفرج نوروز خاصه در شیراز			که برکند دل مرد مسافر از وطنش
	عزیز مصر چمن شد جمال یوسف گل			صبا بشهر درآورد بوی پیرهنش
	شگفت[۲] نیست گر از غیرت تو بر گلزار			بگرید ابر و بخندد شکوفه بر چمنش
	درین روش که توئی گر بمرده برگذری			عجب نباشد اگر نعره آید[۳] از کفنش
	نماند فتنه در ایام[۴] شاه جز سعدی			که بر جمال تو فتنه‌ست و خلق بر سخنش

---

1. بدان.
2. بدیع.
3. خیزد.
4. باقبال.