کلیات سعدی/غزلیات/تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد

by سعدی

۲۰۹– ب

	تا کی ای دلبر دل من بار تنهائی کشد			ترسم از تنهائی احوالم برسوائی کشد
	کی شکیبائی توان کردن چو عقل از دست رفت؟			عاقلی باید که پای اندر شکیبائی کشد
	سروبالای منا گر چون گل آئی در چمن			خاک پایت نرگس اندر چشم بینائی کشد
	روی تاجیکانه‌ات بنمای تا داغ حبش			آسمان بر چهرهٔ ترکان یغمائی کشد
	شهد ریزی چون دهانت دم[۱] بشیرینی زند			فتنه انگیزی چو زلفت سر برعنائی کشد
	دل نماند بعد از این با کس که گر خود آهنست			ساحر چشمت بمقناطیس زیبائی کشد
	خود هنوزت پستهٔ خندان عقیقین نقطه‌ایست			باش تا گِردش قضا پرگار مینائی کشد
	سعدیا دم درکش ار دیوانه خوانندت که عشق			گر چه از صاحبدلی خیزد بشیدائی کشد

---

1. لب.