کلیات سعدی/غزلیات/برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق‌فام را
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۵– ط
| برخیز تا یکسو نهیم این دلق ازرق فام را | بر باد قلاشی دهیم[۱] این شرک تقوی نام را | |||||
| هر ساعت از نو قبلهٔ با بت‌پرستی میرود | توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را | |||||
| می با جوانان خوردنم باری تمنا میکند | تا کودکان در پی فتند این پیر دُردآشام را | |||||
| از مایهٔ بیچارگی قطمیر مردم میشود | ماخولیای مهتری سگ میکند بَلعام را | |||||
| زین تنگنای خلوتم خاطر بصحرا میکشد | کز بوستان باد سحر خوش میدهد پیغام را | |||||
| غافل مباش ار عاقلی دریاب اگر صاحبدلی | باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایام را | |||||
| جایی که سرو بوستان با پای چوبین می‌چمد | ما نیز در رقص آوریم آن سرو سیم‌اندام را | |||||
| دلبندم آن پیمان گسل منظور چشم آرام دل | نی نی دلارامش مخوان کز دل ببرد آرام را | |||||
| دنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش | جائی که سلطان خیمه زد غوغا نماند عام را | |||||
| باران اشکم میرود وز ابرم آتش می‌جهد | با پختگان گوی این سخن سوزش نباشد خام را | |||||
| سعدی ملامت نشنود ور جان درین سر میرود | صوفی گرانجانی ببر[۲] ساقی بیاور جام را | |||||