کلیات سعدی/غزلیات/ای دیدنت آسایش و خندیدنت آفت

by سعدی

۱۳۶– ط

	ای دیدنت آسایش و خندیدنت آفت			گوی از همه خوبان بربودی بلطافت
	ای صورت دیبای خطائی بنکوئی			وی قطرهٔ باران بهاری بنظافت
	هر ملک وجودی که بشوخی بگرفتی			سلطان خیالت بنشاندی بخلافت[۱]
	ایسرو خرامان گذری از دَر رحمت			وی ماه درفشان نظری از سر رافت
	گویند برو تا برود صحبتت از دل			ترسم هوسم بیش کند بُعد مسافت[۲]
	ای عقل نگفتم که تو در عشق نگنجی			در دولت خاقان نتوان کرد خلافت[۳]
	با قدّ تو زیبا نبود سرو بنسبت			با روی تو نیکو نبود مَه باضافت
	آنرا که دلارام دهد وعدهٔ کشتن			باید که ز مرگش نبود هیچ مخافت[۴]
	صد سفرهٔ دشمن بنهد طالب مقصود			باشد[۵] که یکی دوست بیاید بضیافت
	شمشیر ظرافت بود از دست عزیزان			درویش نباید که برنجد بظرافت
	سعدی چو گرفتار شدی تن بقضا ده			دریا دُر و مرجان بود و هول و مخافت[۶]

---

1. این بیت در بعضی از نسخ نیست.
2. در بعضی از نسخ بیت چنین و ظاهراً هر دو از شیخ است:

   	گویند بدوری بکن از یار صبوری			در مهر تفاوت نکند بُعد مسافت

3. در یک نسخه:

   	ای عقل نگویم که با عشق بر آئی			در عهد هولا[کو] نتوانکرد خلافت

4. در بعضی از نسخ نیست.
5. تابو.
6. در بعضی از نسخ این بیت نیست و مقطع چنین است:

   	سعدی هوس روی دلاویز ظریفان			بگذار که روزی بکشندت بظرافت