| | | | | | |
| |
خرابت کند شاهد خانه کن |
|
برو خانه آباد گردان بزن |
|
| |
نشاید هوس باختن با گلی |
|
که هر بامدادش بود بلبلی |
|
| |
چو خود را بهر مجلسی شمع کرد |
|
تو دیگر چو پروانه گردش مگرد |
|
| |
زن خوب خوشخوی آراسته |
|
چه ماند بنادان[۱] نو خاسته؟ |
|
| |
درو دم چو غنچه دمی از وفا |
|
که از خنده افتد چو گل در قفا |
|
| |
نه چون کودک پیچ بر پیچ شنگ |
|
که چون مقل نتوان شکستن بسنگ |
|
| |
مبین دلفریبش چو حور بهشت |
|
کزانروی دیگر چو غولست زشت |
|
| |
گرش پای بوسی نداردت پاس |
|
ورش خاک باشی نداند سپاس |
|
| |
سر از مغز و دست از درم کن تهی |
|
چو خاطر بفرزند مردم نهی[۲] |
|
| |
مکن بد بفرزند مردم نگاه |
|
که فرزند خویشت برآید تباه |
|
