| | | | | | |
| ۲۸۵ |
در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش |
|
حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش |
۲۹۰ |
| |
صوفی ز کنج صومعه با پای خم نشست |
|
تا دید محتسب که سبو می‌کشد بدوش |
|
| |
احوال شیخ و قاضی و شرب الیهودشان |
|
کردم سوال صبحدم از پیر می فروش |
|
| |
گفتا نه گفتنیست سخن گر چه محرمی |
|
درکش زبان و پرده نگه دار و می بنوش |
|
| |
ساقی بهار میرسد و وجه می‌نماند |
|
فکری بکن که خون دل آمد ز غم بجوش |
|
| |
عشقست و مفلسیّ و جوانیّ و نوبهار |
|
عذرم پذیر و جرم بذیل کرم بپوش |
|
| |
تا چند همچو شمع زبان آوری کنی |
|
پروانهٔ مراد رسید ای محبّ خموش |
|
| |
ای پادشاه صورت و معنی که مثل تو |
|
نادیده هیچ دیده و نشنیده هیچ گوش |
|
| |
چندان بمان که خرقهٔ[۱] ازرق کند قبول |
|
| |
بخت جوانت از فلک پیر ژنده پوش |
|
