هاتف اصفهانی (غزلیات)/گواهی دهد چهره‌ی زرد من
| گواهی دهد چهره‌ی زرد من | که دردی بود بی‌دوا درد من | |||||
| شدم خاک اگر از جفایش مباد | نشیند به دامان او گرد من | |||||
| به گلزاری من ای صبا چون رسی | بگو با گل ناز پرورد من | |||||
| که گر یک نظر روی من بنگری | ترحم کنی بر رخ زرد من | |||||
| وگر یک نفس آه من بشنوی | جگر سوزدت از دم سرد من | |||||