هاتف اصفهانی (غزلیات)/بتان نخست چو در دلبری میان بستند
ظاهر
بتان نخست چو در دلبری میان بستند | میان بکشتن یاران مهربان بستند | |||||
دعا اثر نکند کز درم تو چون راندی | به روی من همه درهای آسمان بستند | |||||
مگر میان بتان روی آن صنم دیدند | که اهل صومعه زنار بر میان بستند | |||||
به آشیانه نبستند عندلیبان دل | اگر دو روز در این گلشن آشیان بستند | |||||
فغان که مدعیان از جفا برون کردند | مرا ز شهر تو و راه کاروان بستند | |||||
رساند کار به جایی جفای گل چینان | که در معاینه بر روی باغبان بستند | |||||
جفاکشان سخنان با تو داشتند ولی | چو هاتف از ادب عاشقی زبان بستند |