| | | | | | |
| |
چو بر زد بامدادن بور گلرنگ |
|
غبار آتشین از نعل بر سنگ |
|
| |
گشاد از گنج در هر کنج رازی |
|
چو دریا گشت هر کوهی طرازی |
|
| |
دگر ره بود پیشین رفته شاپور |
|
به پیش آهنگ آن بکران چون حور |
|
| |
همان تمثال اول ساز کرده |
|
همان کاغذ برابر باز کرده |
|
| |
رسیدند آن بتان با دلنوازی |
|
بر آن سبزه چو گل کردند بازی |
|
| |
زده بر ماه خنده بر قصب راه |
|
پرند آن قصب پوشان چون ماه |
|
| |
نشاطی نیم رغبت می‌نمودند |
|
به تدریج اندک اندک می‌فزودند |
|
| |
چو در بازی شدند آن لعبتان باز |
|
زمانه کرد لعبت بازی آغاز |
|
| |
دگر باره چو شیرین دیده بر کرد |
|
در آن تمثال روحانی نظر کرد |
|
| |
به پرواز اندر آمد مرغ جانش |
|
فرو بست از سخن گفتن زبانش |
|
| |
بود سرمست را خوابی کفایت |
|
گل نم دیده را آبی کفایت |
|
| |
به یاران بانگ بر زد کاین چه حالست |
|
غلط می‌کرد خود را کاین خیالست |
|
| |
به سروی زان سهی سروان بفرمود |
|
که آن صورت بیاور نزد من زود |
|
| |
به رفت آن ماه و آن صورت نهان کرد |
|
به گل خورشید پنهان چون توان کرد |
|
| |
بگفت این در پری برمی‌گشاید |
|
پری زین سان بسی بازی نماید |
|
| |
وز آنجا رخت بربستند حالی |
|
ز گلها سبزه را کردند خالی |
|
