ناصر خسرو (قصاید)/ز بند آز بجز عاقلان نرسته‌ستند
| ز بند آز بجز عاقلان نرسته‌ستند | دگر به تیغ طمع حلق خویش خسته‌ستند | |||||
| طمع ببر تو ز بیشی که جمله بی طمعان | ز دست بند ستمگاره دهر جسته‌ستند | |||||
| گوزن و گور که استام زر نمی‌جویند | زقید و بند و غل و برنشست رسته‌ستند | |||||
| و گر بر اسپ ستام است، لاجرم گردنش | چو بندگان ذلیل و حقیر بسته‌ستند | |||||
| پراپرند زطمع بازو، جغدکان بی‌رنج | نشسته‌اند ازیشان طمع گسسته‌ستند | |||||