| | | | | | |
| |
ای زود گرد گنبد بر رفته |
|
خانه‌ی وفا به دست جفا رفته |
|
| |
بر من چرا گماشته‌ای خیره |
|
چندین هزار مست بر آشفته؟ |
|
| |
این دشته بر کشیده همی تازد |
|
وان با کمان و تیر برو خفته |
|
| |
اینم کند به خطبه درون نفرین |
|
وانم به نامه فریه کند سفته |
|
| |
من خیره مانده زیرا با مستان |
|
هر دو یکی است گفته و ناگفته |
|
| |
گفته سخن چو سفته گهر باشد |
|
ناگفته همچو گوهر ناسفته |
|
| |
بیدار کرد ما را بیداری |
|
پنهان ز بیم مستان بنهفته |
|
| |
خرگوش‌وار دیدم مردم را |
|
خفته دو چشم باز و خرد رفته |
|
| |
یک خیل خوگ‌وار درافتاده |
|
با یکدگر چو دیوان کالفته |
|
| |
یک جوق بر مثال خردمندان |
|
با مرکب و عمامه‌ی زربفته |
|
| |
بر سام یارده ز شر منبر |
|
گویان به طمع روز و شبان لفته |
|
| |
مستان و بیهشان چو بدیدندم |
|
شمع خرد فروخته بگرفته |
|
| |
زود از میان خویش براندندم |
|
پر درد جان و ز انده دل کفته |
|
| |
آن جانور که سرگین گرداند |
|
زهر است سوی او گل بشکفته |
|
| |
بیدار چون نشست بر خفته |
|
خفته ز عیب خویش شود تفته |
|
| |
زیرا که سخت زود سوی بیدار |
|
پیدا شود فضیحتی از خفته |
|
| |
ای درها به رشته در آوردم |
|
روز چهارم از سومین هفته |
|
