| | | | | | |
| |
چو از زلف شب بازشد تابها |
|
فرو مرد قندیل محرابها |
|
| |
سپیده‌دم، از بیم سرمای سخت |
|
بپوشید بر کوه سنجابها |
|
| |
به میخوارگان ساقی آواز داد |
|
فکنده به زلف اندرون تابها |
|
| |
به بانگ نخستین از آن خواب خوش |
|
بجستیم چون گو ز طبطابها |
|
| |
عصیر جوانه هنوز از قدح |
|
همی‌زد بتعجیل پرتابها |
|
| |
از آواز ما خفته همسایگان |
|
بی‌آرام گشتند در خوابها |
|
| |
برافتاد بر طرف دیوار و بام |
|
ز بگمازها نور مهتابها |
|
| |
منجم به بام آمد از نور می |
|
گرفت ارتفاع سطرلابها |
|
| |
ابر زیر و بم شعر اعشی قیس |
|
همی‌زد زننده به مضرابها |
|
| |
و کاس شربت علی لذة |
|
و اخری تداویت منها بها |
|
| |
لکی یعلم الناس انی امرو |
|
اخذت المعیشة من بابها |
|
