| | | | | | |
| |
نوبهار آمد و آورد گل و یاسمنا |
|
باغ همچون تبت و راغ بسان عدنا |
|
| |
آسمان خیمه زد از بیرم و دیبای کبود |
|
میخ آن خیمه ستاک سمن و نسترنا |
|
| |
بوستان گویی بتخانه‌ی فرخار شده‌ست |
|
مرغکان چون شمن و گلبنکان چون وثنا |
|
| |
بر کف پای شمن بوسه بداده وثنش |
|
کی وثن بوسه دهد بر کف پای شمنا |
|
| |
کبک ناقوس‌زن و شارک سنتورزنست |
|
فاخته نای‌زن و بط شده طنبورزنا |
|
| |
پرده‌ی راست زند نارو بر شاخ چنار |
|
پرده‌ی باده زند قمری بر نارونا |
|
| |
کبک پوشیده به تن پیرهن خز کبود |
|
کرده با قیر مسلسل دو بر پیرهنا |
|
| |
پوپوک پیکی، نامه زده اندر سر خویش |
|
نامه گه باز کند، گه شکند بر شکنا |
|
| |
فاخته راست بکردار یکی لعبگرست |
|
در فکنده به گلو حلقه‌ی مشکین رسنا |
|
| |
از فروغ گل اگر اهرمن آید بر تو |
|
از پری بازندانی دو رخ اهرمنا |
|
| |
نرگس تازه چو چاه ذقنی شد به مثل |
|
گر بود چاه ز دینار و ز نقره ذقنا |
|
| |
چونکه زرین قدحی بر کف سیمین صنمی |
|
یا درخشنده چراغی به میان پرنا |
|
| |
وان گل نار بکردار کفی شبرم سرخ |
|
بسته اندر بن او لختی مشک ختنا |
|
| |
سمن سرخ بسان دو لب طوطی نر |
|
که زبانش بود از زر زده در دهنا |
|
| |
وان گل سوسن ماننده‌ی جامی ز لبن |
|
ریخته معصفر سوده میان لبنا |
|
| |
ارغوان بر طرف شاخ تو پنداری راست |
|
مرغکانند عقیقین زده بر بابزنا |
|
| |
لاله چون مریخ اندر شده لختی به کسوف |
|
گل دوروی چو بر ماه سهیل یمنا |
|
| |
چون دواتی بسدینست خراسانی‌وار |
|
باز کرده سر او، لاله به طرف چمنا |
|
| |
ثوب عتابی گشته سلب قوس قزح |
|
سندس رومی گشته سلب یاسمنا |
|
| |
سال امسالین نوروز طربنا کترست |
|
پار وپیرار همی‌دیدم، اندوهگنا |
|
| |
این طربناکی و چالاکی او هست کنون |
|
از موافق شدن دولت با بوالحسنا |
|
