منوچهری (قصاید و قطعات)/آفرین زان مرکب شبدیز فعل رخش خوی

by منوچهری

	آفرین زان مرکب شبدیز فعل رخش خوی			اعوجی مادرش و آن مادرش را یحموم شوی
	گاه بر رفتن چو مرغ و گاه پیچیدن چو مار			گاه رهواری چو کبک و گاه برجستن چو گوی
	چون نهنگان اندرآب و چون پلنگان بر جبال			چون کلنگان در هوا و همچو طاووسان به کوی
	در شود بی‌زخم و زجر و در شود بی‌ترس و بیم			همچو آذرشست، بتش همچو مرغابی، به جوی
	پی ز قوس و فش ز درع و رگ ز موی و تن ز کوه			سر ز نخل و دم ز حبل و برزسنگ و سم ز روی
	دیر خواب و زود خیز و تیز سیر و دور بین			خوش عنان و کش خرام و پاکزاد و نیکخوی
	سخت پای و ضخم ران و راست دست و گرد سم			تیزگوش و پهن پشت و نرم چرم و خرد موی
	ابر سیر و باد گرد و رعد بانگ و برق جه			کوه کوب و سهل بر و شخ نورد و راهجوی
	گور ساق و شیر زهره، یوز تاز و غرم تک			پیل گام و کرگ سینه، رنگ تاز و گرگ پوی
	تیزچشم، آهن جگر، فولاد دل، کیمخت لب			سیم دندان، چاه بینی، ناوه کام و لوح روی
	نیزه و تیغ و کمند و ناچخ و تیر وکمان			گردن و گوش و دم و سم و زهار و ساق اوی
	اینچنین اسبی مرا داده‌ست بی زین شهریار			اسب بی‌زین همچنان باشد که بی‌دسته سبوی