| | | | | | |
| |
بود دی در چمن ای قبله‌ی حاجتمندان |
|
دل ز هجر تو و وصل دگران در زندان |
|
| |
پر گره گشت درونم ز تحمل چون مار |
|
بر جگر به سکه در آن حبس فشردم دندان |
|
| |
صد تن آنجا به نشاط و ز فراق تو مرا |
|
غصه چندان که نخواهی و الم صد چندان |
|
| |
کام پر زهر و جگر پر نمک و دل پرخون |
|
می‌نمودم به حریفان لب خود را خندان |
|
| |
در ببستند ز اندیشه پس خم زدنم |
|
در عشرت به رخ اهل محبت بندان |
|
| |
حرف دلکوب حریفان به دلم کاری کرد |
|
که مگر حدت حداد کند با سندان |
|
| |
بی‌حضور تو من و محتشم آنجا بودیم |
|
بر طرب غصه گزینان به الم خورسندان |
|
| |
پس رفتم و این غزل به دست‌ش دادم |
|
و اندر ره معذرت به خاک افتادم |
|
